وقتی ابیات بالا را با مصراع « سحر آمدم به کویت به شکار رفته بودی/ تو که سگ نبوده بودی به چه کار رفته بودی» یا« سگ غلام غلام سگان تو باشم » از شاعر دیگری را مقایسه می کنیم ، می بییم که حافظ در قبال این سگیه سرائی ها و تقلید سگ و میمون در آوردن ها چقدر انسانی و با آزادگی و عزت نفس ، در هاله ای از طراوت طنز به یار خویش می نگرد ، و چه گفت و گوهای ظریفانه و دل انگیزی با او دارد و چه متلک های شیرینی به او می گوید ، یا از او دریافت می دارد .
« صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت
گل بخندید که از راست نرنجیم ولی هیچ عاشق سخن سخت به معشوق نگفت »
* * *
« صبا بر آن زلف ار دل مرا بینی ز روی لطف بگویشکه جا نگه دارد
چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت زدست بنده چه خیزد خدا نگه دارد »
* * *
«اگر روم ز پی اش فتنه ها برانگیزد ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
وگر کنم طلب نیم بوسه صد افسوس ز حقه ی دهنش چون شکر فرو ریزد »
* * *
«زدست جور تو گفتم ز شهر خواهم رفت به خنده گفت که حافظ برو که پای تو بست»
* * *
«گذشت بر من مسکین و با رقیبان گفت دریغ حافظ مسکین من چه جانی داد »
* * *
«خونم بخور که هیچ ملک با چنان جمال از دل نیایدش که نویسد گناه تو»
* * *
«دست در حلقه ی آن زلف دو تا نتوان کرد تکیه بر عهد تو و باد صبا نتوان کرد
آنچه سعیست من اندر طلبت بنمایم اینقدر هست که تغیر قضا نتوان کرد
غیرتم کشت که محبوب جهانی لیکن روز و شب عربده با خلق خدا نتوان کرد
من چه گویم که ترا نازکی طبع لطیف تا به حدیست که آهسته دعا نتوان کرد»
و ده ها بیت دیگر که با اندکی تامل در دیوان حافظ به راحتی می توانیم پی به کنایه و طنز آن ببریم. در پایان نمونمه هایی از طنز حافظ را برای اتمام مقاله ی حاضر می آوریم،باشد که مورد طبع و پسند خوانندگان قرار گیرد:
ادامه دارد...