سیمین بهبهانی
دوباره می سازمت ، وطن ! اگر چه با خشت جان خویش
ستون به سقف تو می زنم اگر چه با استخوان خویش
دوباره می بویم از تو گل به میل نسل جوان تو
دوباره می شویم از تو خون به سیل اشک روان خویش
دوباره یک روز روشنا سیاهی از خانه می رود
به شعر خود رنگ میزنم ز آبی ی آسمان خویش
کسی که « عظم رمیم » را دوباره انشا کند به لطف
چو کوه می بخشدم شکوه به عرصه ی امتحان خویش
اگر چه پیرم ، ولی هنوز مجال تعلیم اگر بود
جوانی آغاز می کنم کنار نو باوگان خویش
حدیث « حب الوطن » ز شوق بدان روش ساز می کنم
که جان شود هر کلام دل چو بر گشایم دهان خویش
هنوز در سینه ، آتشی به جاست کز تاب شعله ا ش
گمان ندارم به کاهشی ز گرمی ی دود مان خویش
دوباره می بخشیم توان اگر چه شعرم به خون نشست
دوباره می سازمت وطن اگر چه بیش از توان خویش